Wat ik nooit had durven dromen, is gebeurd! Leonard Cohen is bij ons thuis op bezoek geweest! Hij was vriendelijk, maar ook wat gereserveerd. Maar wat me opviel: hij had zijn shorts aan! Zijn behaarde benen waren spierwit, wat ik ook begreep: ik had hem immers altijd in een net pak gezien, in Brugge en in Gent. En als boeddhist droeg hij lange kleren. Heb ik gezien in een documentaire.

Vroeg ik: “Zal ik een van je platen opzetten?”
Cohen: “Nee, alstublieft, ik kan mezelf niet aanhoren…”
Dus heb ik de plaat netjes opgeborgen. Tot ik vroeg of hij zijn handtekening wilde zetten. Dat deed hij gewillig. Ik reikte hem een balpen aan, maar het was al gebeurd voor ik het goed besefte.
Mijn moeder vroeg of hij iets wilde drinken. “Fruitsap, graag,” zei hij nadrukkelijk. Ik stormde de kelder in, maar zag dat in de halflege fles een laagje schimmel stond. Kunnen we toch niet serveren, dacht ik. Een glaasje water was ook oké.

Ik vroeg me af of hij onlangs Nederlands had gestudeerd, aangezien onze conversatie in onze taal gebeurde. Kon zijn, natuurlijk, aangezien hij hier zoveel keer in Gent optrad.

Ik vroeg me af of dit wel een bezoek was dat ik me zou beklagen, omdat een vedette ontmoeten toch vaak tegenvalt. Bij die gedachte werd ik wakker. Ontgoocheld dat dit een droom was. Toch blij dat ik in zijn gezelschap mocht vertoeven. En dat mijn al lang overleden moeder ook een bijrol had gekregen. Knappe regisseur, bedankt voor deze ervaring.