Ik herinner me je goed in het Chelsea Hotel
jouw woorden zo moedig en zacht;
je mond maakt me klaar op het slordige bed
terwijl de limousines wachten in de nacht.
En dat was de reden en dat was New York
we zaten het geld en het vlees achterna
en dat heette liefde voor de zangers in spe
wellicht nog steeds voor wat nog van hen restMaar je ging ervan door, niet, schat?,
je keerde gewoon je rug naar de massa.
Je was ervan door, ik hoorde je nooit es zeggen:
“Ik heb je nodig, ik heb je niet nodig,
Ik heb je nodig, ik heb je niet nodig,” —
en al dat flauwe geleuter.
Ik herinner me je goed in het Chelsea Hotel,
je was vermaard, je hart als een legende.
Je zei me weer dat je knappe mannen verkoos
maar ik viel daar voor jou toch wel buiten.
En met je gebalde vuisten voor mensen zoals wij
die verstoken zijn van het schoonheidsideaal,
besloot je en je zei: “Wel, het geeft niks,
zijn we dan al lelijk, we hebben toch de muziek.”
Maar je ging ervan door, niet, schat?,
je keerde gewoon je rug naar de massa.
Je was ervan door, ik hoorde je nooit es zeggen:
“Ik heb je nodig, ik heb je niet nodig,
Ik heb je nodig, ik heb je niet nodig,” —
en al dat flauwe geleuter.
Ik wil je niet doen geloven dat ik je het liefst zag
Ik hou niet bij hoeveel roodborstjes er vielen.
Ik herinner me je goed in het Chelsea Hotel —
da’s alles. Ik denk zelfs niet dikwijls aan jou.
Leonard Cohen, vertaling Dirk Rommens
Dirks Blog 