zijn stem snakt naar zijn eigen adem
de krassende pijn slikt hij door
met de glimlach
– een grimlach,

als de sneeuw maar vreet in de hitte van zijn huid
dan smeekt hij dan smaakt hij de cellen, de blaren, de bladeren, de stemband kraakt

speeksel klit aan zijn woorden:

stotterend met de klanken van zijn eerste
laatste liefde

of ze jou op profijtige manier
zo tussen door
lief kan hebben?

geef me geen gelijk
sla me over als dit blad
spreek even niet met haar

kluister je vast aan jezelf

alsof je zeer verlegen tegen een meisje lacht

zoen ze kokosnotensmaak zoals in de reclame doe alsof ze nu nog eventjes echt van je houdt

de plattegrond maalt niet om de mens die in het niets
zelfs niet verdwijnt, afwezig blijft in zijn evenbeeld,
tot de aarde in de einder oplost, luchtledig wegspoelt
in wat men gemakshalve water noemt, uit bescheidenheid.

ijl, zonder evenwicht tussen zwijgen en zuchten, moedeloos
als de halsbrekende vlakte zich steeds moeiteloos herhaalt –
hij kan over het water wandelen, maar zinkt diep in de aarde,
tot de dijken breken, hij eindelijk vlucht voor rampspoed.

de huisjes, tegen de straatjes gehurkt, lurken aan schoorstenen:
de regen is in stenen gebakken, onderhuids stuwt
de zee tegen de tegels. Lekken stulpend tegen schimmel,
het leven is ongewild afwezig, aftands, mediterend met de ogen dicht.

platgewalst de emoties – egaal scandeert het schaap geblèr tegen
de dijken aan; wollen prikkeldraad scheidt de vlakke wereld niet.
geen eigendomsrecht: drinkbakken waarin eens anoniem gebaden werd:
het ultieme voetbad voor de wandelaar in dit onbewoonbare niemandsland.

niemand zal ooit weten dat ik ademde in dit bedrukte zuchten van de wind;
dat ik tijdelijk de eeuwigheid beroerde, in velerlei gedaanten –
sprekend, luisterend, bewegend in het luchtledige belandde
tot het landschap mij beheerste, als in een schilderij van Turner.

Mijn Vlaams Filmpje “Jonas en het geheim van Daddy” (22 juni 1990) kreeg een tekening van André Sollie als voorblad. Wat een mooie herinnering aan deze zo veelzijdige artiest!

HET MEISJE VAN NEGEN

Andra 14.12.87

op haar verjaardag, uitgerekend op haar verjaardag 

net vóór de vriendinnetjes, net vóór de taart

met kaarsen, net vóór de cadeautjes, 

net nu ik haar naam leer kennen uit

een stukje van hooguit twintig regels in de krant. 

is ze gestorven.

een klein meisje op het koude asfalt,

met droompjes en wensjes, en vader en moeder, 

en een taart met negen kaarsjes.

ze sliep niet in, maar schreeuwde de adem in van pijn, 

mijn fiets ? is ie nog te maken ? mijn feestje, laat me

al mijn kaarsjes blazen . 

in één diepe ademstoot.

Uit de bundel “De morgen van het wit verdriet” van Dirk Rommens, 1988