Sabine trekt ingebeelde lijnen
op een netvlies van papier;

de ogen in zichzelf gekeerd
met kleuren van zachte adel

en het penseel krast diepe wonden
in de perfecte droom

van tinten en onbestaande vormen;

slapeloze nachten van verlangen
naar een verre reis naar morgen
waar niemand van terugkomt

alleen geschonden foto’s,
een zwart-wit tekening van onvermogen.

Sabine verleert het wenen uit zelfbeklag
en zoekt zorgend haar eigen weg.

Dirk Rommens 1982 en 2019