Categorie archief: Film en televisie

Waarom?

Niet dat ik ooit het antwoord zal weten. Ik wil het niet weten. Het gebeurt. Het noodlot. Is het belangrijk te weten wat de oorzaak is van het sterven? Een kankergezwel? Een aardbeving? Een tsunami? Een hartinfarct? Een

God, waar was jij?

gefrustreerde jongeman met een geweer? Of twee? Of drie? Kogels?
Wil ik het weten hoe ik zal sterven? In bed? Op straat? Naast mijn vrouw? Onder een betonblok? Of misschien heel gewoon terwijl ik naar Terloops zit te kijken? Of achter het scherm van mijn iPad?
Misschien nu terwijl ik me erger aan Komen eten? Is mijn sterven een teken aan de wand dat het zo eenvoudig kan?
Misschien ben ik mijn neus aan het snuiten of ben ik aan het plassen, vooruit starend naar de verse groene blaadjes van onze haag?
Misschien leg ik het er lootje/loodje bij neer terwijl ik ruzie ben aan het maken over de kwaliteiten van De ronde? Of terwijl ik een laatste glimp meepik van een reclamespot over Coca?
De dood overkomt je, zeggen ze. Er is geen ontkomen aan. Dat zou je moeten weten. Je mag je gelukkig prijzen als je ’s morgen de vogels hoort fluiten, want dan leef je nog.
Waarom blijven mensen leven en gaan anderen zomaar dood? Waarom 25 000 doden in Japan? Waarom?
Waarom is er iemand die met een bord steeds diezelfde vraag stelt: waarom? *

* In ‘De wereld draait door’ van 11 april 2011: DOOR DE OGEN VAN HANS AARSMAN: ALPHEN AAN DEN RIJN
Het drama in Alphen wordt breed uitgemeten in de media. Op veel beeld is tussen de bloemen en waxinelichtjes een bord te bespeuren, met daarop in rode letters het woord ‘Warum?’ of ‘Waarom?’. Het bord is al eerder bij herdenkingsplekken te zien geweest, bijvoorbeeld bij de Naald in Apeldoorn, waar Karst T. een aanslag op de koninklijke familie probeerde te plegen. Hans Aarsman gaat in op het bord en zijn maker.

Lentegevoel (versie 2)

Bij het vallen van de avond

denk ik aan morgen.

Kan ik een geluksgevoel ervaren

in een wereld

die schrik inboezemt?

Kan ik morgen opstaan met de vogels

en meezingen,

terwijl ergens mensen voor hun leven vrezen?

De twijfel raakt met pijnpunten mijn huid,

pas door de zon aangeraakt.

Worden mijn geluksstoffen in mijn hersenen

nog niet aangemaakt?

‘American Beauty’

knippert groen in mijn hoofd.

Het zit hem in de kleine dingen,

in een plasticzak opwaaiend,

dansend en spelend in de wind.

Dé vraag van het jaar: ‘Hoe gaat het?’

Iemand die interesse toont in jou.

De alledaagsheid van het bestaan

krijgt een nieuwe dimensie:

de schoonheid van het leven,

is haast niet te vatten.

Ook al worden medemensen

afgeknald om enggeestige redenen,

de spirit om te overleven

is te vinden in het besef

dat alles zin heeft, niets zinloos is.

Je hoeft geen ster te zijn,

je hoeft niet aan de top te staan;

de nederigheid van het leven is

de ‘beauty’ van het zijn.

De schoonheid beleven als een droom,

zonder te veroveren of in te palmen,

is respect te tonen

voor de essentie van elk ding, elke mens.

De gelukzalige blik van een mens

die afgeknald door een homohater

verder leeft in het bewustzijn van de medemens.

De kunst bestaat

om je de weg te wijzen

naar een antwoord.

Lentegevoel

Kan je nog echt een geluksgevoel ervaren terwijl er in de wereld zoveel verschrikkelijke dingen gebeuren? Dat vraag ik me af terwijl ik bij het vallen van de avond de draad weer opneem om deze blog met inhoud te vullen.

Kan ik morgen opstaan en zoals de vogels beginnen zingen, terwijl ergens mensen voor hun leven vrezen? De twijfel raakt met pijnpunten mijn huid, pas door de zon aangeraakt. Worden mijn geluksstoffen in mijn hersenen nog niet aangemaakt?

De film ‘American beauty’*, die ik al een tijdje niet meer gezien heb, reikt me antwoorden aan. Het zit hem in de kleine dingen, in een plasticzak opwaaiend, dansend en spelend in de wind. Dé vraag van het jaar: ‘Hoe gaat het met jou?’ Iemand die interesse toont in jou. De meest gelukzalige blik van een mens die afgeknald door een homohater verder leeft in het bewustzijn van elke mens.

De alledaagsheid van het bestaan krijgt een nieuwe dimensie: de schoonheid van het bestaan, is niet te vatten. Ook al worden medemensen afgeknald om enggeestige redenen, de spirit om te overleven is te vinden in het besef dat alles een zin heeft. Je hoeft geen ster te zijn, je hoeft niet aan de top te staan; de nederigheid van het leven is de ‘beauty’ van het zijn. De schoonheid beleven als een droom, zonder te moeten veroveren of in te palmen, is respect te tonen voor de essentie van elk ding, elke mens.
Wat een geluk dat er films, muziek, literatuur… kortom kunst bestaat om je de weg te wijzen naar antwoorden.


* American Beauty is een Amerikaanse speelfilm uit 1999, geregisseerd door Sam Mendes. De film was het regiedebuut van de regisseur.

De film verkent thema’s als liefde, vrijheid, zelfbevrijding, familie, en de Amerikaanse Droom. Hierin concentreert het zich op de familie Burnham, die bestaat uit Lester (Kevin Spacey), zijn vrouw Carolyn (Annette Bening)  en hun dochter Jane (Thora Birch).

De thema’s die in de film van belang zijn, zoals de focus op het uiterlijk en succes van mensen en de weg waarin iemand zichzelf echt leert kennen en zijn naasten op een dieper niveau, zijn zaken waar veel mensen uit de huidige Westerse wereld mee te maken hebben.

De film won vijf Academy Awards, waaronder “Beste Film”, en wordt gezien als een van de beste, meerdere Oscars winnende films ooit.

Bron: Wikipedia