Op de oude foto’s zie ik haar in grijze grauwe woorden
Opduiken als in een donkere kamer vol witte kleuren
Ze wrijft me op mijn wangen, ze biedt me eten aan
Alsof ze bedelend om liefde vraagt en me vergeeft

Zij weet het wel hoe ik in haar ogen kijk naar toen
Naar een kind met speelgoed dat opgebaard ligt
In de kelder van angsten en verdriet om krantenknipsels
Waarin de hoofdrol door niemand is beschreven