Net nu ik ervan overtuigd was dat je met Facebook of Twitter geen belangrijke boodschappen kunt schrijven, las ik in de krant dat Van Reybrouck een gedicht schreef  via Facebook:

Ik citeer: “En zo geschiedde: Van Reybrouck verzamelde zo’n 150 verzen en schrapte, componeerde en vulde aan tot hij het gedicht In alle vroegte overhield. ‘Het is een procedé dat werkt voor mij’, vertelt hij. ‘Die collectieve fantasie is een mooie manier om mensen te betrekken bij het ontstaan van een gedicht.’

Dichters zijn dus lui geworden. Zij vragen medemensen (‘collectieve fantasie’, waar haalt hij het?,  alsof de goegemeente enige verbeelding zou hebben) om verzen te plegen die dan dienst doen als grondstof voor een heus gedicht dat dan meteen in de krant verschijnt.

Ik herinner me dat David Bowie het dertig jaar geleden al veel vroeger ook deed. Hij versnipperde tekstregels en liet die dan uit de poëtische hemel neerdalen… en geloof me of niet, deze tekst werd de basis van alweer een succesrijk nummer. Op de vraag of deze song vertaalbaar was, zei mijn collega leraar Engels dat dit gewoon onmogelijk was. Alsof je willekeurige tweets tot een gedicht zou smeden, en dan er meteen de vertaalmachine op zou loslaten.

Maar ik wist beter: dat was gewoon klinkklare onzin tot een song aaneen geklutst, waarbij enkel de melodie ervoor zorgde dat die song in de toptien terechtkwam. Wie luistert er in godsnaam naar de tekst van een popsong? Als je het woord ‘love’ al verstaan hebt, dan kun je hele song wel verder meekwelen.

Ter gelegenheid van Gedichtendag verscheen in De Standaard een collage van uit de krant geknipte teksten die een gedicht moesten voorstellen. Wat een leuk idee! Hoe vernuftig! Nooit eerder gezien…

Van Ostaijen deed het in zijn tijd zoveel beter, met bovendien een persoonlijke toets, maar hij was lichtjes of zwaar aan de drugs, en kon daardoor bewijzen hoe poëzie ontstaat uit het onderbewuste, want hij had geen hulpmiddeltjes nodig zoals daar zijn: kranten. Nu zitten ze daar maar met hun stift woorden uit te plukken, alsof het peuters zijn die lukraak gekozen kleurpotloden gebruiken en blij zijn dat ze binnen de lijntjes kunnen kleuren. Het plezier van het spelen met woorden, noemen ze dat dan. Maar waar is die persoonlijke impressie dan? Hoe kun je een persoonlijk gedicht schrijven dat uit jezelf geboren wordt, als de krant de basis is van een poëtisch gewrocht?  Zoiets leer je in een cursus ‘leren schrijven’, waar je techniekjes aanleert om het verschil te leren tussen een enjambement en een binnenrijm.

Nee, die Gedichtendag werkt me ook danig op de zenuwen, want ik ken bij god geen mens die het leven niet aankan zonder een gedicht te hebben gelezen.

Wat gaan ze nog aan Facebook toedichten? Na ‘De democratisering van onze maatschappij’, nu ook ‘De collectieve fantasie van Facebook-poëzie’? Hoogtijd om Facebook heilig te verklaren! Laat de katholieke kerk haar zegen over deze collectieve verdwazing neerdalen, en voor een mirakel zorgen.  Dan pas zijn we echt tevreden…