niets rest je in jouw naam, niets

dan op me te wachten, samen met het stof van ons thuis

al die lagen

bijeen, overlopend, in geen hoek

wil je de overgordijnen open trekken

de roerloosheid van het licht verstoren

boven de boekenplank is het met de hand

geschreven etiket verstoft

op het tapijt ademt het patroon het stof in

als je de pen graag een stofpunt wilt geven

wanneer je me een brief schrijft

worden mijn ogen door pijn gestoken

je zit daar de hele dag lang

durft niet te bewegen

uit angst dat je voetstappen het stof zullen vertrappen

je probeert je adem in te houden

en gebruikt de stilte om een verhaal te schrijven.

In ogenblikken als deze

is het verstikkende stof

de enige bondgenoot

jouw visie, adem en tijd

doordringen het stof

in de diepte van je ziel

wordt de tombe centimeter na centimeter

vanaf de voeten opgestapeld

komt tot aan de borst

staat tot aan de keel

jij weet dat de tombe

je beste rustplaats is

waar je op me wacht

zonder bron van angst of paniek

daarom verkies je stof

in het donker, in kalm verstikken

wachtend, wachtend op me

je wacht op me met stof

en weigert zon en werveling van lucht

laat het stof je maar helemaal begraven

laat jezelf maar inslapen in ’t stof

tot ik terugkom

en jij wakker wordt

en het stof afveegt van je huid en je ziel.

Een wonder – ontwaakt uit de dood.

9 april 1999

vertaald door Job Degenaar en Annmarie Sauer