Na de vorige periode die ik bewust onbeschreven liet, wegens wellicht zeurderig gelamenteer, sta ik weer op twee benen. Ik loop nog wel met een zwikje, maar mijn kinesiste ziet mijn toekomst positief tegemoet. Als ik mijn strek-, rek- en evenwichtsoefeningen blijf combineren met het getrap op mijn hometrainer, die ik wegens het prachtige weer buiten parkeerde, kom ik er als een nieuw geboren man wel uit. Ik hoop dan ook dat ik in de kortste keren de ladder kan opvliegen om mijn werkzaamheden eindelijk verder te zetten. Maar ik vermoed dat mijn vrouw mij streng zal terechtwijzen en me zal verbannen naar lichtere karweien, zoals de vaat ledigen en de aardappels schillen. 

Toch heb ik mijn les geleerd: een ongeluk zit in een klein hoekje, precies daar waar ik onzacht tegen de garagevloer terechtkwam. Die hoek zal ik vermijden, eventueel blauw-blauw laten, alhoewel ik witte verf zal gebruiken. Daar kijk ik natuurlijk al maanden naar uit, want een mens wil wel eens veranderen van spijs en drank. Ook de vloer wil ik een beurt geven, want de vorige verf was blijkbaar niet opgewassen tegen de banden van onze auto, nochtans geen 4×4. Mits de nodige voorbehandeling met azijn en schuurpapier moet het me lukken. Ik zal me in ieder geval veiliger voelen, ook al zal dit werk veel vergen van mijn rug en benen… 

Een 65’er moet in beweging blijven, zo leren ons talrijke onderzoeken, en wegens de voorbije rolstoelperiode bleef deze activiteit beperkt. Daar moet ik dus een inhaalbeweging voor doen, te meer dat ook het soortelijk gewicht van het zitvlees is toegenomen. We gaan dus voor een gezondheidskuur, nu het nog kan, in de hoop dat we met al die besparingen niet van de honger zullen vermageren… Bovendien zal de komende koude winter ons geen windeieren leggen, als de verwarming het laat afweten: we zullen weer de gezellige sfeer beleven van kaarslicht en haardvuur. En daar hoort uiteraard een goed glas wijn of Duvel bij.