Dirks Blog

De tuin

Door het venster zie ik ons lopen
in de tuin, mijn broer en ik.
de wereld van onze kinderjaren;

in het spiegelbeeld kijkt moeder
me tegemoet. Ze wenkt.

Haar stem ademt onhoorbaar
op het vensterglas. In haar ver gezicht
herken ik een glimlach.

In haar ziekbed
zie ik haar zoekende ogen.

Mijn kind van bijna vijftig.

Ze tast en voelt mijn handen.

Je bent zo groot geworden.
Waar is je broer?
Hij zorgt toch goed voor jou?

Ze ziet ons spelen in de tuin.

Ik zie ons samen vlinders vangen.

Haar gezicht trekt wit:

Waarom liet je je grote broer
achter in de tuin?