Bij het vallen van de avond

denk ik aan morgen.

Kan ik een geluksgevoel ervaren

in een wereld

die schrik inboezemt?

Kan ik morgen opstaan met de vogels

en meezingen,

terwijl ergens mensen voor hun leven vrezen?

De twijfel raakt met pijnpunten mijn huid,

pas door de zon aangeraakt.

Worden mijn geluksstoffen in mijn hersenen

nog niet aangemaakt?

‘American Beauty’

knippert groen in mijn hoofd.

Het zit hem in de kleine dingen,

in een plasticzak opwaaiend,

dansend en spelend in de wind.

Dé vraag van het jaar: ‘Hoe gaat het?’

Iemand die interesse toont in jou.

De alledaagsheid van het bestaan

krijgt een nieuwe dimensie:

de schoonheid van het leven,

is haast niet te vatten.

Ook al worden medemensen

afgeknald om enggeestige redenen,

de spirit om te overleven

is te vinden in het besef

dat alles zin heeft, niets zinloos is.

Je hoeft geen ster te zijn,

je hoeft niet aan de top te staan;

de nederigheid van het leven is

de ‘beauty’ van het zijn.

De schoonheid beleven als een droom,

zonder te veroveren of in te palmen,

is respect te tonen

voor de essentie van elk ding, elke mens.

De gelukzalige blik van een mens

die afgeknald door een homohater

verder leeft in het bewustzijn van de medemens.

De kunst bestaat

om je de weg te wijzen

naar een antwoord.