Niet dat ik ooit het antwoord zal weten. Ik wil het niet weten. Het gebeurt. Het noodlot. Is het belangrijk te weten wat de oorzaak is van het sterven? Een kankergezwel? Een aardbeving? Een tsunami? Een hartinfarct? Een

God, waar was jij?

gefrustreerde jongeman met een geweer? Of twee? Of drie? Kogels?
Wil ik het weten hoe ik zal sterven? In bed? Op straat? Naast mijn vrouw? Onder een betonblok? Of misschien heel gewoon terwijl ik naar Terloops zit te kijken? Of achter het scherm van mijn iPad?
Misschien nu terwijl ik me erger aan Komen eten? Is mijn sterven een teken aan de wand dat het zo eenvoudig kan?
Misschien ben ik mijn neus aan het snuiten of ben ik aan het plassen, vooruit starend naar de verse groene blaadjes van onze haag?
Misschien leg ik het er lootje/loodje bij neer terwijl ik ruzie ben aan het maken over de kwaliteiten van De ronde? Of terwijl ik een laatste glimp meepik van een reclamespot over Coca?
De dood overkomt je, zeggen ze. Er is geen ontkomen aan. Dat zou je moeten weten. Je mag je gelukkig prijzen als je ’s morgen de vogels hoort fluiten, want dan leef je nog.
Waarom blijven mensen leven en gaan anderen zomaar dood? Waarom 25 000 doden in Japan? Waarom?
Waarom is er iemand die met een bord steeds diezelfde vraag stelt: waarom? *

* In ‘De wereld draait door’ van 11 april 2011: DOOR DE OGEN VAN HANS AARSMAN: ALPHEN AAN DEN RIJN
Het drama in Alphen wordt breed uitgemeten in de media. Op veel beeld is tussen de bloemen en waxinelichtjes een bord te bespeuren, met daarop in rode letters het woord ‘Warum?’ of ‘Waarom?’. Het bord is al eerder bij herdenkingsplekken te zien geweest, bijvoorbeeld bij de Naald in Apeldoorn, waar Karst T. een aanslag op de koninklijke familie probeerde te plegen. Hans Aarsman gaat in op het bord en zijn maker.