Nee, ik zal het niet hebben over hem. De kranten puilen ervan uit, de tv-stations schetteren het uit. Ik heb hier niets over te vertellen.

Durf ik niet? Ben ik bang dat ‘ze’ mij zouden lastig vallen, dat ik door mijn stem te laten horen op een zwarte lijst zou komen?

Heb ik geen ideeën dan? Heb ik een writer’s blogblock?

Daar valt toch wel een en ander over te zeggen, zeggen ze.

Zou het kunnen dat ik misschien overdonderd ben door wat er allemaal op deze wereld aan het gebeuren is?

Ik denk dat ik weet waarom ik geen behoefte heb om over de grote dingen te spreken.

Ik ben namelijk (?) begonnen met een moestuin.

Daar ging al mijn interesse naartoe. Zaden en planten kiezen, gelukkig met de hulp van mijn vrouw. De ‘grond bewerken’, klaarleggen, zoals dat heet.

Na een lange voorbereiding dan aan de slag gaan en dan verwonderd staan hoe de zaadjes kiemen vanuit de vochtige potgrond.

Daar kun je alleen stil van worden, van zoveel nieuw leven!

Maar dan moet je toch ook defensief zijn: de vogels vallen je grondgebied aan!

Dus, een netje gespannen.

De ondankbare schepsels: heel de winter voor vogeleten gezorgd, aan de bomen hangen de lege slierten als bewijs, en nu komen ze ons nog bestelen, ons eigen voedsel!

Zou je ze niet ….?

Maar mijn zachte aard komt naar boven. Nee, ik zal geen enkel diertje ombrengen.

Ik zwijg dan maar, en berust.

Als een echte herenboer.

Wat kan me die stoute wereld schelen, als het hier in de tuin zo vredig stil is. Op het mussengetsjilp en het merelgesnerp na.