Toen ik gisteren het verschrikkelijke nieuws hoorde, kwam een herinnering het verdriet versterken; ik was pas leerkracht toen op de speelplaats een meisje stierf.

Ik schreef toen (= veertig jaar geleden) dit gedicht op haar ‘doodsantje’:

De dood speelde mee

hand in hand:
het spel der kinderen
alsof het einde eindeloos is:
de zon voor eeuwig dichtbij.

maar de dood speelt mee, dit spel der kinderen:
een schim van plotse leegte om je heen,
een zwijgende hand op de schouder:
‘kom mee, het spel der kinderen is voorbij’

de bel: de tijd staat even stil:
een teken: stille wenk voor haar
alleen (‘Karine, kom je mee?’)
en niemand hoort het angstig antwoord.

de dood maakt geen misbaar
en grijpt koel de warme pols,
en stopt langzaam het jonge bloed,
en God weet: waarom?

Hij neemt en laat niet los,
sterker dan de hand der vriendschap,
dan de stem der mensen om je heen,
dan het drukken en de adem van het leven.

toch laat de hoop je niet los:
het was een nare droom,
met morgen weer een nieuwe dag
en jij erbij: ‘Hallo!’

Als het leven uit haar lichaam hijgt,
haar ogen zoeken naar een licht
dat onvindbaar ver en weg is,
breekt je hart, breekt het mijne.

de waarheid verzwijgt zichzelf niet eens,
elk woord weegt nu te zwaar –
elke gedachte draagt het verleden
op een berrie naar je diepste zijn.

Karine, het gaat je goed, zo ver.
Je afscheid leek een afgrond
waarin wij alle woorden stortten
van verdriet.

Jouw stoel spreekt woorden zonder stem,
jouw bank wacht wekenlang
en je schrift wordt aangevuld:
want straks gaat de deur weer open.

en jij bent er,
als in een droom.

(Karin, 13 jaar)