Hij was een klein, pezig mannetje met een akoestische gitaar. Het publiek kende hem al. Ik ook, want ik had een hele verzameling cd’s en liedjes op mijn iTunes. We waren ongelooflijk enthousiast toen hij op zijn gitaar de eerste noten aanzette, om daar meteen het hele lied over te zingen in zijn typisch nasale stem.  

Hij was gekomen, de zanger! En er was een grote opkomst, dat spreekt… Ik stond helemaal vooraan, op enkele meters van de zanger; maar na een tijdje kwamen twee rijen mensen mij het zicht belemmeren. 

Na zijn optreden mocht ik hem persoonlijk spreken. Hij en ik. Hij zei dat hij nu wel dorst had. Aan de toog was het eventje drummen om dichter te komen. De barman zag ons eerst niet staan, maar toen ik mijn hand omhoog stak, nam hij de bestelling op: twee biertjes! We klonken met onze flesjes. 

Ik vroeg hoe hij het eerste deel van zijn optreden had ervaren. “Bah, not so good. Forgot some lyrics. Shit. Must be old age…” Ik probeerde hem tegen te spreken, maar hij had kennelijk geen zin meer in een gesprek en repte zich naar het geïmproviseerde podium. Ik was hem kwijt. 

 Ik had met Bob Dylan gesproken. Ik had er geen enkel bewijs van, ik had er niet aan gedacht om een selfie te maken. Enkel in mijn herinnering zou ik hem blijven koesteren; net zoals ik Leonard Cohen had leren kennen in een vroegere droom.

Ik werd wakker, nog nagenietend van deze merkwaardige gebeurtenis.

Tot mijn grote verwondering – achteraf dan wel – droomde ik verder over Bob Dylan. Er was een optreden gepland van deze nobelprijswinnaar. Edoch, er kwam slechts een twintigtal mensen opdagen op een verder leeg plein. Wachten op de komst van Dylan. Wachten en wachten. Maar hij kwam niet opdagen.  

Ik werd weer wakker. Wat een ontgoocheling… Maar ik troostte me met de gedachte dat ik hem de vorige keer wél gezien en gesproken had; daar moet ik het dus voor de rest van mijn leven mee doen. En met de muziek van mijn iTunescollectie.

Ik zal nooit meer op dezelfde manier luisteren. Ik heb hem persoonlijk gesproken. Zoiets vergeet je niet. Wellicht zal ik het als een echte gebeurtenis beschouwen als mijn geheugen steken laat vallen. Dan vul ik mijn verleden zelf wel aan met dromen en illusies…